Doe we het nog in margriet
De ervaring van Margriet Zwaan
Ik kan me nog goed herinneren hoe het was toen we voor het eerst bij het weeshuis aankwamen en hoe het was toen we het weeshuis na twee weken weer verlieten. Het waren twee totaal verschillende momenten. Toch hadden ze wel wat gemeen. Beide momenten waren vol onwetendheid en emotie.
Ik ben Margriet Zwaan en in de zomer van ben ik op jarige leeftijd voor de eerste keer mee geweest naar Bulgarije om daar voor twee weken in het weeshuis in Roman te helpen. Een vrijwilligersproject in het buitenland, zoals helpen in een weeshuis, is iets wat ik altijd al heb willen doen. En toen een vriendin van mij vol enthousiasme onophoudelijk bleef vertellen over haar goede ervaringen van toen ze een jaar eerder zelf was mee geweest met het zomerkamp, begon ik ook wel nieuwsgierig te worden. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Na wat overlegd te hebben met mijn ouders, was de beslissing genomen, ik ging mee naar Bulgarije.
Tijdens de eerste dagen dat we er waren had ik meer het gevoel dat we er al maanden waren. We overnachtten ook in het weeshuis en om die reden waren we ook superveel rondom de kinderen. Dit zorgde ervoor dat we al snel een goede band met ze kregen. Ookal spraken de kinderen amper Engels en wij amper Bulgaars, met de hulp van onze 3 Bulgaarse tolken verliep het contact prima. Op een van die eerste dagen nam een meisje uit het weeshuis me mee naar een bankje voor het weeshuis. Ik schat dat ze 12 à 13 was. Ze was vas
Zo pakte Margriet de draad weer op
Leven met COPD betekent: keuzes maken, een nieuwe balans vinden, accepteren dat je niet meer bent wie je was en dat je niet meer kunt wat je kon. Maar ook: vooruit kijken, de zon blijven zien en doorzetten. Dit is hoe Margriet de draad van het leven weer oppakte na haar lange reis door een donkere nacht. “De longarts zei dat hij niets meer voor me kon doen.”
“Ik stond midden in het leven. Als wijkverpleegkundige ging ik altijd lekker met de fiets naar mijn werk. Onderweg werd ik aangesproken of ik kwam bekenden tegen. Even je hand opsteken, gewoon hartstikke leuk. Het Beekpark in Apeldoorn was het hart van mijn wijk. Als ik daar dan kwam lagen mensen soms nog in bed. Haren wild en ongewassen. En als ik weer wegging zaten ze op de bank of in een rolstoel, fris en met de haren weer netjes in model. Dat vond ik heerlijk om te doen, zo dankbaar.”
Huisje op Sicilië
“Door mijn COPD merkte ik de laatste jaren wel dat mijn gezondheid een beetje achteruit ging. Ik kon steeds minder. Ik ben op een gegeven moment ook gedeeltelijk in de ziektewet terechtgekomen. Gelukkig heb ik een hele lieve, leuke man, Gert. Die was ook nog aan het werk. En wanneer we dan met zijn tweeën vrij waren, gingen we plannen maken. ‘Als we stoppen met werken, wat gaan we dan doen?’ Wij hadden de droom om ooit een huisje in op Sicilië te kopen. Daar gingen we dus de laatste jaren regelmatig heen. Ook in de winter, met oud en nieuw. Gewoon om te kijken hoe het daar is
Margriet Hermans
Aaron Blommaert
"Ik voel mij heel onzeker. Hoe moet ik dat ooit overtreffen?" Zanger/acteur/presentator Aaron Blommaert is 22 en heeft intussen al ongeveer alles gewonnen dat hij wou, maar kijkt vooral vooruit. En blijkt een oude ziel te zijn: "Ik heb nog nooit iets online gekocht. Ik gebruik ook amper het internet!" Maar je leert hem voornamelijk kennen als een erg integere én slimme gast. Geniet van deze warme Zandloper met Aaron Blommaert.
William Boeva
"Ik zat in 5 genomineerde programma's en toch hebben ze mij nooit uitgenodigd voor De Kastaars. Want met een beperking zijt ge nooit top of mind." Comedian William Boeva is érg duidelijk maar zeer mild. Hij heeft een trots gevonden over zijn lichaam en zijn beperking, dankzij zijn vader. "Vóór zijn dood wou ik niks te maken hebben met mensen met een handicap. Maar we hebben die trots nodig." Er was véél te weinig zand in de Zandloper voor een prachtig gesprek.
Jeroen Meus
"Ik snap mijn zoon nu. Het is alsof ik in het verleden kijk. En ik word ook minder kwaad op hem." Jeroen Meus heeft dankzij zijn overleden broer ontdekt dat zijn zoon Georges ADD heeft. En daardoor ook gemerkt dat hij een betere vader is geworden. En dat restaurant? "Ik mis het nog wel altijd. Misschien doe ik later een bruine kroeg open. Zet wat muziek op en ik maak wat paté en pensen." Een gepassioneerde vader, tv-kok en mens: Jeroen Meus.
Jitske Van de Veire
Onderneemster Jitske Van de Veire
Vroeger was je met zeventig stokoud, tegenwoordig ligt de wereld dan nog open
Twee weken geleden werd ik zeventig. Dat voelt nog steeds een beetje gek. Het maakt mijn terugblik op het afgelopen jaar, toen ik nog maar pas 69 was, extra bijzonder. Wat heb ik allemaal meegemaakt, en belangrijker: wat heb ik daarvan geleerd?
Kennis en ervaring
Coen en ik zijn in de gelukkige omstandigheid dat we al een tijdje kunnen doen wat we willen. “Ik doe alleen nog maar dingen die ik leuk vind,” roep ik regelmatig. Maar het moeten ook weer niet te veel van die leuke dingen worden. Vroeger was je met zeventig stokoud, tegenwoordig ligt de wereld dan nog open. Fijn, maar soms ook vermoeiend. De pijntjes nemen hier en daar toe en ik hoor steeds vaker iets in mijn lichaam kraken. Toch vind ik het nog altijd fijn om samen met Coen onze kennis en ervaring rond presenteren met anderen te delen. Ik merk dat ik het erg leuk vind om de vaak positieve feedback van de deelnemers te ontvangen. Dat streelt en stemt me dankbaar. Ik vind het heerlijk om aanvankelijk bloednerveuze deelnemers te laten ervaren hoe leuk presenteren kan zijn.
Kieskeurig
Toch hebben we het aantal trainingen teruggeschroefd, omdat ik een week zonder afspraken ook wel erg lekker vind. Ik was al kieskeurig met aanvragen om aan tv-programma’s mee te doen, maar het moet nu wel heel leuk of interessant zijn om er mijn geliefde Veluwe voor te verlaten. Die paar keer dat ik Tijd voor Max mocht presenteren, koester ik wel. Het
Tammam en Margriet bij Wake up your Mind!
Voor Margriet zit het anders in elkaar. Zij schreef haar scriptie over het beeld van migranten in de Europese media, en vond het tijd om ook in de praktijk met dit onderwerp bezig te zijn. ‘Ik kon hier kennismaken met mensen van mijn leeftijd met een heel andere achtergrond, die vaak ook best iets heftigs hebben meegemaakt. Toen het op mijn pad kwam voelde ik meteen dat ik het heel graag wilde doen. Ik heb er geen moment spijt van gehad, want we hebben allebei hele leuke vrienden eraan overgehouden.’
Organiseren
De groep die meedeed met MDT bestond uit 13 jongeren, zowel uit Nederland als met een andere achtergrond. Iedere woensdagavond kwamen ze samen om een dag vol voorlichtingen en sportactiviteiten te organiseren voor alleenstaande minderjarige vluchtelingen tussen de 15 en 18 jaar. De voorlichting boden ze aan in drie talen, met handige informatie over inburgeren in Nederland en de Nederlandse cultuur. Margriet vertelt enthousiast: ‘Het was leuk om te zien dat er ook echt respons op was. Er werden vragen gesteld en je zag dat mensen de informatie interessant en behulpzaam vonden.’
Het tweede deel van de dag bestond uit sportactiviteiten. Tammam: ‘De jongeren konden voetballen, touwtrekken en boogschieten. Het was mooi om te zien dat veel mensen meededen.’ De groep van Tammam en Margriet is zelfs gevraagd om dit vaker te komen organiseren, omdat het zo’n succes was.